۱۳۹۱ بهمن ۵, پنجشنبه

دلتنگي

تو بارون كه رفتي
                           شبم زير و رو شد 
                                                      يه بغض شكسته رفيق گلو شد
                                                                                             تو بارون كه رفتي
زمستونه. هوا خاكستري رنگ. دونه هاي برف آروم آروم ميان پاين. سرما از لابلاي تمامي درزهاي خونه مياد تو و خودشه ميچسونه به پاهات، به دستات، به بازوات. گوشه هاي بيرون چشمات به پايين خم ميشه و دوباره آسمونو نگاه ميكني.
يه تكوني مياد وسط قفسه سينه هات. سينه ات مور مور ميشه كمي بالاتر مياد و گلوت فشار آرومي ميده اما ول ميكنه ميره بالاتر توي چشمات يه لحظه ميچرخه مي سوزنه اما نمش زياد نيست. نميذاره چشات اشكي بشن ميره پشت گوشات داغشون ميكنه مياد رو گلوت و نفستُ تند ميكنه. يه نفس عميق ميكشي. آهي ميشه از دهنت مياد بيرون سرتو سنگين ميكنه دستاتو ميبره سمت چشات. چشماتو ميبنده و سرِتو مياره رو دستات مثل يه نوازش مياد رو موهات يه تكوني به سر و شونه ات ميده. حالا ميشه اشك از چشات مياد رو مچ دستت خيس ميشه....
دلم بي تو خونه
                    دلم بي تو خونه
                                         دلم بي تو تنگه
مي فهمي تنهايي، دل تنگي
دلم ميخواد فقط يه بار ديگه صداتو بشنوم. عزيز خيلي دلتنگتم.
تو ماه مني كه تو بارون رسيدي
                                           اميد مني تو شب نااميدي
ترانه سياوش قميشي